นานมาแล้วชาวอินเดียใช้วิธีการนำลูกช้างมาฝึกให้เชื่อง
โดยล่ามโซ่ขนาดใหญ่ที่ขาของลูกช้างติดกับต้นไม้หรือซุงขนาดใหญ่
พละกำลังของลูกช้างเองไม่สามารถที่ทำให้ลูกช้างมีอิสระได้
ความพยายามหลายๆ ครั้งแล้วไม่สำเร็จนั้น ทำให้ลูกช้างจดจำว่า
"ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้" และหลังจากความพยายามอย่างเต็มที่ในระยะเวลาที่นานพอ
แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ
ลูกช้างจะยอมแพ้ไปเอง และเชื่อว่า
ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหนีไปไหนได้
ท้ายที่สุดเมื่อลูกช้างโตเต็มที่ มีน้ำหนักหลายตัน
คนเลี้ยงก็อาจเพียงแต่ผูกช้างนั้นไว้กับกิ่งไม้ก็พอ
มันจะไม่หนีไปไหนอันที่จริงมันไม่คิดที่จะหนีไปไหนเลยด้วยซ้ำ
คุณเคยรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่า เหมือนว่ามีอะไรมัดเราอยู่
แม้ว่าเราถูกหัวหน้าด่าก็ต้องอยู่ ขึ้นเงินเดือนน้อยก็ต้องอยู่
ไม่มีการปรับตำแหน่งเลื่อนขั้นให้ก็ต้องอยู่
ไม่สามารถออกไปทำอะไรได้เองโดยลำพัง
ทั้งๆ ที่เราเองก็มีความสามารถ (คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหม?)
เรารู้สึกเองว่าไม่มีทางเลือกอื่น หรือเราไม่เปิดโอกาสตัวเองให้ศึกษาทางเลือกอื่นกันแน่
เราเองคงไม่ต่างอะไรกับช้าง
เราเชื่อไปเองว่าเราไม่อาจหลุดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่
(ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขมากมายนัก) ความเชื่อนี้จะฝังหัวเรามากขึ้นๆ
จนในที่สุดมันกลายเป็นความจริง ในจิตไต้สำนึก
เป็นผลทำให้เรา " คิดการเล็ก" แต่ท้ายที่สุดแล้วเราเองต้องตัดสินใจ
และตระหนักให้ได้ว่า สิ่งที่ผูกติดเราไว้
ไม่ใช่ต้นไม้หรือขอนไม้ที่ใหญ่โต
มันเป็นเพียงกิ่งไม้เล็กๆ ซึ่งเราสามารถหักและทำลายเมื่อใดก็ได้ที่เราต้องการพ้นจากการถูกหัวหน้าด่า
พ้นจากการถูกบังคับให้มาทำงานทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดของเรา
พ้นจากการถูกปฏิเสธจากการขอเลื่อนตำแหน่ง หรือขึ้นเงินเดือน
หนทางของวิถีชีวิตที่ดีกว่า
คือการเริ่มต้นที่เราต้องกล้าที่จะหักกิ่งไม้นั้นทิ้ง
แล้วมุ่งหน้าไปยังป่าสีเขียวอันอุดมสมบูรณ์
คุณพร้อมแล้วหรือยังที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
| 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น